Hoewel Bonaire onlosmakelijk verbonden lijkt te zijn met de opmerkelijke kustriffen en zijn sobere natuurlijke schoonheid, is het verleden van het eiland verbonden met een geheel andere set hulpbronnen en attributen. Met een comfortabel droog klimaat en gestage passaatwinden, wordt Bonaire al lang erkend als een ideale locatie voor de productie van zout.
Meer dan drie eeuwen lang was de cultuur en welvaart van het eiland afhankelijk van deze belangrijkste specerij ter wereld. Zout wordt nog steeds geproduceerd op Bonaire, hoewel de prachtige zoutbedden van Pekelmeer ook de thuisbasis zijn van een van de grote populaties flamingo’s op het halfrond.
Een smeltkroes van culturen
De geschiedenis en de cultuur van Bonaire is voortgekomen uit een diverse smeltkroes van inheemse, Europese en Afrikaanse gebruiken en tradities die door de eeuwen heen met elkaar zijn verbonden. Tegenwoordig is het kleine eiland extreem trots op zijn erfgoed en onderhoudt het sterke banden met zijn kolonisatoren.
De geschiedenis van het eiland Bonaire
De eerste inwoners van Bonaire waren de Caiquetia, een stam van de Arawak-indianen die naar verluidt zo’n 1000 jaar geleden van het vasteland van Venezuela zijn verhuisd naar Bonaire. Archeologische overblijfselen en grotschilderingen werden gevonden op plaatsen rond het eiland en laten zien hoe de inheemse stam leefde, voorafgaand aan de Europese interventie en het kolonialisme. Er zijn vooral archeologische vindplaatsen te zien aan Lac Bay en ten noordoosten van Kralendijk. De geschiedenis van de rotsschilderingen zijn te zien in de grotten van Boka Spelonk, Ceru Pungi, Boka Onima en Ceru Crita-Cabai.
Ontdekkingsreizigers
Na een ruzie met koningin Isabella in 1495 verloor Columbus zijn exclusieve rechten om de Nieuwe Wereld te verkennen. Daardoor werd het Caribisch gebied open terrein. In 1499 kwamen de Spaanse ontdekkingsreizigers Alonso de Ojeda, Amerigo Vespucci en Juan de la Cosa er aan.
De veroveraars beschouwden de eilanden als nutteloos, ze maakten de inboorlingen tot slaaf en ze dwongen hen met geweld naar het eiland Hispaniola. Meer dan een decennium was Bonaire vrijwel onbewoond, tot 1526 toen Spanje de commandant Juan de Ampies benoemde. Hij bracht enkele van de oorspronkelijke bewoners terug, naast schapen, koeien en ezels uit Spanje. Er werden vervolgens volop koeien, schapen, geiten, varkens, paarden en ezels grootgebracht.
De dieren hadden weinig verzorging nodig en werden daarom losgelaten om rond te dwalen op het eiland. Het duurde niet lang voordat de populatie van dieren er aanzienlijk groter was dan de inwoners van Bonaire. De kolonisatoren gebruikten het eiland als veeplantage en tot op de dag van wonen er nog steeds wilde geiten en ezels op het eiland.
Slavenhandel
Gedurende iets meer dan een eeuw veranderde er niet veel op Bonaire en de gemeenschap bestond voornamelijk uit veroordeelden en andere mensen van het Spaanse rijk. In 1633 veranderde het eiland van eigenaar als gevolg van het aanhoudende conflict tussen Spanje en Nederland. Onder Nederlands bestuur werd Bonaire een berucht centrum voor slavenhandel, waarbij veel gevangen Afrikanen naar de zoutpannen werden overgebracht om er te werken. Herinneringen aan dit donkere deel van de geschiedenis van het eiland zijn er nog steeds te zien in de vorm van de krappe slavenhutten.
De Nederlandse overheersing van Bonaire
Het eigendom van Bonaire bleef veranderen, totdat de Nederlandse overheersing uiteindelijk werd hersteld na het Verdrag van Parijs in 1816. Het eiland bleef bloeien vanwege de belangrijkste export van zout, gevoed door slavenarbeid, maar de uitbating eindigde met de afschaffing van de slavernij in 1863.
De industrie viel bijna een eeuw stil, hoewel het toerisme begon te ontstaan als een nieuwe bron van inkomsten gedurende deze periode. De eerste scheepspier in de haven werd gebouwd in 1930 en werd gevolgd door de luchthaven in 1943. Hotels begonnen te verschijnen in Kralendijk en Bonaire begon te kapitaliseren via zijn prachtige koraalriffen en spectaculaire landschappen, waardoor steeds meer toeristen naar het eiland kwamen. Na de ontbinding van de Nederlandse Antillen in oktober 2010 werd Bonaire een Nederlands eiland.
De cultuur van Bonaire
Vanwege de ietwat gemengde geschiedenis is het sociale erfgoed van het eiland bijzonder sterk en bevat het elementen uit Afrikaanse, Caribische en Europese invloeden. In de dagen van de slavernij begonnen traditionele Afrikaanse zang en dans te evolueren, die nog steeds extreem populair zijn op het eiland. Dansen zoals de Mazurka en de Polka worden geassocieerd met de vriendelijke mensen van Bonaire, terwijl het Europese verleden en invloeden er vooral te zien zijn in de architectuur en de keuken.